Kopuły z tworzyw zbrojonych mają jeszcze większe rozpiętości. Na przykład kopułę jednego z pawilonów wystawowych w USA wykonano w kształcie półkuli o średnicy 12,0 m (z PWS), inna kopuła ze zbrojonej żywicy epoksydowej (osadzona na podstawie walcowej wykonanej również z żywicy zbrojonej) ma średnicę ok. 11,0 m, a grubość powłoki 8,0 mm.

Świetliki kopulaste ze zbrojonej żywicy poliestrowej mogą mieć znacznie większe wymiary. Na rys. 4-54 pokazano różne kształty i szczegóły konstrukcyjne świetlików poliestrowych „Ultralight”.

Średnice A i B świetlików okrągłych lub wymiary boków podstawy kwadratowych jedno- lub dwupowłokowych (rys. 4-54a, b) wahają się odpowiednio: wymiar A od 97 do 556 cm, wymiar B - od 70 do 500 cm. Wymiary świetlików o podstawie prostokątnej (rys. 4-54c) wynoszą:

Najczęściej stosuje się następujące odmiany konstrukcji świetlików: trójkątne, o podwójnej krzywiźnie, kopulaste (jedno- lub dwupowło- kowe) oraz płaskie w obramowaniu.

Zastosowanie ściennych elementów światłoprzepuszczalnych w budynkach o specjalnym przeznaczeniu (hale sportowe, sale gimnastyczne, halle w gmachach użyteczności publicznej itp.) umożliwia wyeliminowanie lub ograniczenie otworów okiennych.

Główne kierunki stosowania tworzyw sztucznych w konstrukcjach budowlanych prowadzą do coraz szerszego wdrażania elementów i ustrojów światłoprzepuszczalnych. W konstrukcjach tych jest wykorzystywana duża przepuszczalność światła (zwłaszcza tworzyw akrylowych) oraz zdolność przepuszczania promieni ultrafioletowych niektórych tworzyw, jak polimetakrylan metylu, poliestry zbrojone włóknem szklanym, poliwęglany.

Elementy warstwowe z rdzeniem komórkowym są w USA sprawdzane wg metody opartej o rezonans drgań ultradźwiękowych [208]. Element układa się na głośniku o częstotliwości drgań w granicach 16H-50000 Hz i posypują mączką mineralną. Przy określonych częstotliwościach następuje rezonans badanej okładziny.

Kontrola jakości wykonania elementów polega na sprawdzeniu zwłaszcza przygotowania powierzchni okładzin i rdzenia oraz należytej przyczepności między warstwami połączonymi za pomocą kleju lub sposobem mechanicznym.

Szczególnie starannie sprawdza się jakość przygotowania powierzchni okładzin metalowych przez polanie ich wodą woda powinna równomiernie zwilżać powierzchnię nie tworząc kropli.

Przy prasowaniu elementów krzywoliniowych można stosować metodę próżniową (rys. 4-48). Na elemencie opartym na sztywnym podłożu układa się osłonę z gumy, dociśniętą na obwodzie za pomocą ramki zaopatrzonej w ściski śrubowe. Następnie spod osłony odsysa się powietrze za pomocą pompy próżniowej, wytwarzającej podciśnienie. Wywołuje to docisk na osłonę 0,54-0,9 kG/crhy wystarczający do sprasowania elementu warstwowego.

Przy niewielkim zakresie produkcji stosuje się klejenie i prasowanie „na zimno” ( w temperaturze pokojowej). Czas utwardzenia wynosi zwykle od 5 do 24 godzin. Obecnie w Polsce (Bystrzycka Fabryka Okuć Budowlanych) stosuje się klejenie „na zimno” i prasowanie w pakietach, po 10 elementów w jednym pakiecie.

Do nanoszenia średnio gęstych klejów służą często walce do nakładania klejów rzadkich. Można również stosować urządzenie ręczne, pokazane na rys. 4-45, składające się ze zbiornika i bębna z promieniowo osadzonymi bardzo cienkimi łopatkami stalowymi obracająca się łopatka zanurza się w masie klejowej, unosi warstewkę kleju i następnie po zetknięciu z płytką oporową narzuca klej na powierzchnie okładziny. Wadą tego urządzenia jest trudność zachowania stałej grubości spoiny klejowej.

Strony