Przygotowanie i nanoszenie klejów cz. II

Do nanoszenia średnio gęstych klejów służą często walce do nakładania klejów rzadkich. Można również stosować urządzenie ręczne, pokazane na rys. 4-45, składające się ze zbiornika i bębna z promieniowo osadzonymi bardzo cienkimi łopatkami stalowymi obracająca się łopatka zanurza się w masie klejowej, unosi warstewkę kleju i następnie po zetknięciu z płytką oporową narzuca klej na powierzchnie okładziny. Wadą tego urządzenia jest trudność zachowania stałej grubości spoiny klejowej.

Na rys. 4-46 pokazano schemat urządzenia pneumatycznego do nanoszenia kleju metodą rozpylania. Sprężone powietrze przepływa do pojemnika z klejem tłocząc klej w kierunku końcówki rozpylającej i jednocześnie jest doprowadzane drugim przewodem bezpośrednio do końcówki rozpylającej, w której osiąga ponaddźwiękową prędkość, powodując natrysk kleju. Ciśnienie powietrza wynosi powyżej 4 at n, a jego zużycie ok. 30 m3/godz.

Zmechanizowanie nanoszenia klejów gęstych jest szczególnie trudne. Schemat jednego z doświadczalnych rozwiązań zastosowanego w ZSRR przedstawiono na rys. 4-47. Klej jest tłoczony sprężonym powietrzem przez szczelinę regulacyjną i układany cienką warstewką na klejoną powierzchnię materiału przesuwanego za pomocą poziomego przenośnika taśmowego. Grubość spoiny klejowej jest regulowana zmianą szerokości szczeliny, prędkością ruchu przenośnika oraz odległością między klejonym arkuszem a końcem łopatki rozprowadzającej klej, poddanej wibracji. Klej w pojemniku jest poddawany wibracji ułatwiającej jego wydostawanie się na zewnątrz. Nadmiar kleju ścieka do wanny, z której jest przepompowywany do pojemnika. Zużycie kleju zależy przede wszystkim od jego konsystencji i sposobu nanoszenia. Na ogół waha się ono w granicach 0,44- 1,0 kg/m2 okładziny.