Czasem stosuje się również napełniacze niewzmacniające (np. glinkę, kaolin, talk, węglan wapniowy, krzemiany i inne). Obniżają one palność, dają lepsze powierzchnie, czynią wyroby nieprzezroczystymi i obniżają koszty produkcji. W zależności od wielkości cząstek i własności usieciowania, napełniacze te można dodawać w ilości do 60% (ciężaru żywicy), zwracając jednak uwagę, że poszczególne napełniacze przyspieszają lub opóźniają utwardzanie i dlatego należy je dodawać bezpośrednio przed utwardzaniem.
Dla budownictwa obecnie największe znaczenie mają płyty płaskie jak i faliste poliestrowe wzmocnione włóknem szklanym, produkowane metodą ciągłą. Zasada tej metody produkcji jest stosunkowo prosta. Włókna szklane w postaci mat lub tkanin odwija się z roi 1 (rys. 2-51), impregnuje żywicą poliestrową i ukałda między folie wiskozowe (tomofa- nowe), odwijające się również z wałków 4.
Nakładanie żywicy poliestrowej na włókno szklane jest bardzo uciążliwe i wymaga dużej wprawy, a poza tym żywica zmieszana z układem inicjującym ma krótką żywotność. Z tych względów obecnie stosuje się specjalne trójdyszowe pistolety natryskowe (rys. 2-50).
Metoda spiralnego nawijania pasm włókien na bęben czy walec daje bardzo dobre wyniki, ale jest dość uciążliwa, ostatnio więc opracowano bardzo ciekawą metodę formowania wirowego. Wykorzystuje się tu siłę odśrodkową, która przy szybkich obrotach zupełnie wystarcza do utworzenia na brzegach wirującego bębna lub rury warstwy ciekłej żywicy. Grubość ścianki reguluje się ilością wylanej żywicy.
Jest to dotychczas najczęściej używana metoda wyrobu artykułów wzmocnionych. Do tego celu używa się precyzyjnych metalowych matryc i form dwuczęściowych. Do produkcji większych serii stosuje się formy ze stali narzędziowej, żeliwa i aluminium. Najlepsze rezultaty zapewniają formy o powierzchni chromowanej. Formy mogą być ogrzewane parą, gorącą wodą albo olejem.
Żywicę poliestrową z dodatkiem odpowiedniej ilości inicjatora wylewa się lub rozprowadza pędzlem na folię tomofanową (wiskozową), a potem nakłada się pierwszą warstwę materiału wzmacniającego. Następnie nakłada się dalszą warstwę żywicy i znowu warstwę tkaniny wzmacniającej. Proces ten powtarza się aż do osiągnięcia laminatu pożądanej grubości. W końcu nakłada się ponownie folię tomofanową, którą spawa się z pierwszą podkładową warstwą folii, a następnie całość poddaje się prasowaniu.
Przedstawiony na rys. 2-43 sposób z zastosowaniem formy dwuczęściowej z korytkiem na żywicę ma tę zaletę, że unika się tu uciążliwego pokrywania maty szklanej żywicą, a uszczelnienie zapewnia wylana w korytku żywica. Przez wypompowanie powietrza żywica zostaje wciągnięta do wewnątrz i następuje samoczynne zaimpregnowanie włókna szklanego żywicą.
Wyroby z żywic poliestrowych można produkować na zimno (w temperaturze otoczenia lub lekko podwyższonej) w formach z tanich materiałów. Jeśli używa się form z materiałów porowatych, jak drewno, gips lub beton, muszą być one dokładnie wysuszone, a pory uszczelnione odpowiednim lakierem, woskiem, a najlepiej powleczone żywicą epoksydową.
Przemysł dostarcza żywice poliestrowe o różnej lepkości i stopniu kondensacji, dlatego możliwości ich zastosowania są nieograniczone. Żywice poliestrowe twarde i nieelastyczne można zmieszać z żywicami elastycznymi i otrzymać w ten sposób wyroby o pośrednich własnościach mechanicznych.