Przetwórstwo żywic poliestrowych cz. II

Przemysł dostarcza żywice poliestrowe o różnej lepkości i stopniu kondensacji, dlatego możliwości ich zastosowania są nieograniczone. Żywice poliestrowe twarde i nieelastyczne można zmieszać z żywicami elastycznymi i otrzymać w ten sposób wyroby o pośrednich własnościach mechanicznych.

W zależności od przeznaczenia wyrobów z żywicy poliestrowej przerabia się ją bez napełniaczy (tzw. odlewanie) bądź z napełniaczami wzmacniającymi (najczęściej włókno szklane) lub niewzmacniającymi. Najlepsze własności mechaniczne mają wyroby z żywic poliestrowych wzmocnionych włóknami lub tkaninami szklanymi. Bardzo popularne jest stosowanie niedoprzędu włókna szklanego i mat. Nie wszystkie jednak gatunki szkła nadają się do tego celu, gdyż alkaliczność szkła może wynosić tylko do 2%, a włókna powinny mieć średnicę ok. 6 u. Wyższa alkaliczność może spowodować nasiąkliwość wilgocią i spadek wytrzymałości mechanicznej. Powodem tego jest rozluźnienie wiązania pomiędzy żywicą i włóknami.

Dla maksymalnego wzmocnienia wiązań pomiędzy włóknem szklanym a żywicą stosuje się impregnację włókien odpowiednimi chemikaliami. Dobre wyniki dają tu związki kompleksowe chromu i estru kwasu metakrylowego (Volan) albo połączenia krzemoorganiczne (Garan).

Do wyprasek stosuje się włókno szklane cięte w krótkich odcinkach (ok. 5-P30 mm). Włókno szklane nie wyklucza możliwości stosowania innych włókien, jak np. azbestu i włókien tekstylnych. Włókna tekstylne: celulozowe, syntetyczne, sizal, juta i inne są jednak mniej trwałe niż substancje nieorganiczne, jak kwarc, szkło, azbest. Są one również łatwopalne, co przy palności żywic poliestrowych zmusza do stosowania dodatków nieorganicznych w celu obniżenia ich palności.