Znamy tworzywa sztuczne, które odznaczają się wysokim stopniem przepuszczania promieni świetlnych dochodzącym nawet do 92% (np. polimetakrylan metylu, octan celulozy, octanomaślan celulozy, poliwęglan, polistyren), a wiele innych przepuszcza światło w ilości 50-1-60% (np. żywice poliestrowe wzmocnione włóknem szklanym). Cienkie folie i płyty powstałe z tworzyw sztucznych nieprzezroczystych mogą być również przezroczyste lub przeświecające (np. polietylen, polichlorek winylu, poliamid itp.).
Rozszerzalność cieplna. Tworzywa sztuczne charakteryzują się znaczną rozszerzalnością cieplną, większą dla tworzyw termoutwardzalnych, mniejszą dla termoplastów. Również rozszerzalność cieplna tworzyw nienapełnionych jest większa niż tworzyw z napelniaczem. Własność ta będąca główną przyczyną skurczu komplikuje bardzo często zastosowanie tworzyw sztucznych m. in. w budownictwo. W tablicy 1-10 podany został współczynnik rozszerzalności liniowej, a rys.
Podane wartości mogą być traktowane jako przeciętne i mogą w wielu przypadkach różnić się od wartości praktycznych osiąganych przy poszczególnych produktach i wyrobach w zależności od sposobu produkcji, zastosowanych środków pomocniczych, napełniających itp.
Własności mechaniczne tworzywa sztucznego zależne są od wielkości ciężaru cząsteczkowego (stopnia polimeryzacji). Ze zwiększeniem stopnia polimeryzacji rośnie wytrzymałość, początkowo szybko, potem coraz wolniej. Na własności mechaniczne mają niekiedy wpływ takie czynniki, jak kształt i długość cząstek oraz wzajemne ich ułożenie.
W celu otrzymania porowatych tworzyw sztucznych stosuje się najczęściej środki chemiczne, które w określonej temperaturze ulegają rozpadowi wydzielając znaczne ilości gazu. Są to przeważnie substancje organiczne np. związki azowe, hydrazydy kwasów sulfonowych i karboksylowych, związki nitrozowe, azydki kwasowe i in. (tabl. 1-8).
Dla budownictwa największe znaczenie ma włókno i tkaniny szklane. Do produkcji tych włókien stosuje się specjalne szkło niskoalka- liczne, oznaczone międzynarodowym symbolem E (do jego produkcji stosuje się boraks zamiast związków sodu i potasu). Skład chemiczny tego szkła jest następujący: 50-j-55% Si02, 8-i-1 '2°/o B2Os, 13-15/# A1203, 15-17/# CaO, l-h3°/o MgO, 1°/# Na20 - K20. Praktycznie ilość alkaliów jest nieco większa niż ln/o, ale w żadnym przypadku nie może przekroczyć 2%.
Bardzo ważnym zagadnieniem jest sprawa toksyczności stabilizatorów, gdyż tylko niewielka liczba stabilizatorów jest dopuszczona do wyrobów, które mogą mieć styczność z artykułami spożywczymi bezpośrednio lub pośrednio (podłogi, meble, poręcze schodów itp.). Takimi nieszkodliwymi stabilizatorami są związki cynku i wapnia, ale niestety ich działanie stabilizacyjne jest dość ograniczone.
Wprawdzie ta grupa środków chemicznych jest w zastosowaniu do tworzyw sztucznych niewielka pod względem ilościowym, ale jej znaczenie dla własności gotowych produktów jest bardzo duże. Są to związki chemiczne drogie, a zatem ich wpływ na końcową cenę wyrobów jest znaczny. Szczególnie polichlorek winylu wymaga dobrej i starannej stabilizacji.
Brąz aluminiowy i brązy innych metali o odpowiednim rozdrobnieniu służą do uzyskiwania efektów metalicznych, a niezależnie od tego wpływają na obniżenie palności mieszanki.