- a) przetarcie papierem ściernym wewnętrznych i zewnętrznych końców rur łączonych,
- b) trawienie szorstkich powierzchni rozpuszczalnikiem wskazanym przez producenta rur,
- c) naniesienie kleju (bez nadmiaru) na powierzchnie obu końców rur,
- d) montaż, przez połączenie kielichowe, końców rur przed wyschnięciem kleju nadmiar kleju należy usunąć z zewnątrz złącza.
- Instalacje wentylacyjne w budownictwie dzielą się na:
Rury z PWS nadają się do wykonywania zewnętrznych przewodów kanalizacyjnych zarówno do odprowadzania ścieków miejskich jak i przemysłowych. Wykazują one jedynie niewielką odporność na alkalia, natomiast nie są wrażliwe na słabe kwasy i wiele rozpuszczalników. Zaletą rur poliestrowych jest możność uzyskiwania dużych średnic, co ma duże znaczenie przy budowie kolektorów.
Rury polietylenowe można również spawać lub zgrzewać. Zgrzewanie czołowe przeprowadza się, po dopasowaniu końców rur (obrobionych mechanicznie), przez wsunięcie między nie płytki metalowej nagrzanej prądem elektrycznym do temperatury 200°C. Po usunięciu płytki końce rur szybko dociska się do siebie i utrzymuje w tym stanie aż do ostygnięcia. W ten sposób tworzy się spaw na obwodzie. Dla zwiększenia pewności spawu stosuje się nasuwkę z metalu lub tworzywa. ze wstawką)
Rury polietylenowe jako obojętne pod względem fizjologicznym, tj. bez smaku i zapachu, nadają się przede wszystkim do budowy rurociągów wody pitnej. Dzięki lekkości i giętkości mogą być one układane w długich odcinkach, co zmniejsza ilość połączeń, a zwiększa szczelność przewodu. Ich duża odporność na uderzenia i na niskie temperatury ( -60°C) oraz mała przewodność cieplna pozwalają wykorzystywać je przede wszystkim do układania zewnętrznych rurociągów podziemnych.
Prawidłowy sposób przepuszczania przewodów kanalizacyjnych oraz wodociągowych przez strop żelbetowy ilustruje rys. 12-10, a sposób łączenia poszczególnych rur i kształtek między sobą na sprężystą uszczelkę z gumy syntetycznej w zestawie przedstawionym na rys. 12-10 ilustruje rys. 12-11.
- Tworzywa sztuczne są wykorzystywane obecnie do:
Lekkie ścianki działowe, przepierzenia i balustrady wewnętrzne są wykonywane ze sztywnych płyt profilowanych z PCW, płyt falistych z PWS lub z polimetakrylanu metylu. Sposoby mocowania takich płyt do szkieletów stalowych lub balustrad przedstawiają rys. 11-9 i 11-10.
Listwy, zwłaszcza z polichlorku winylu, są stosowane do przykrywania styków płyt, używanych, podobnie jak boazerie, do wykładania powierzchni ściennych. Listwy te są przymocowywane do klocków drewnianych osadzanych w ścianie za pomocą wkrętek. Płyty okładzinowe są wsuwane w wyżłobienia profili już po ich przykręceniu do ścian. W trakcie podsuwania płyt pod brzegi listew można podgrzewać je gorącym powietrzem z suszarki ręcznej.
Nakładanie taśm poręczowych na górne płaskowniki balustrady odbywa się po podgrzaniu taśm do temperatury ok, 80°C i szybkim dociśnięciu do płaskownika z jednoczesnym rozgięciem brzegów przekroju poręczowego tak, aby objęły one płaskownik od spodu według rys. 11-3. W trakcie nakładania taśma powinna posiadać dostateczną elastyczność. Nie należy naciągać taśm poręczowych przy montażu, ani podgrzewać ich otwartym płomieniem.