Proces klejenia rur obejmuje następujące operacje

- a) przetarcie papierem ściernym wewnętrznych i zewnętrznych końców rur łączonych,

- b) trawienie szorstkich powierzchni rozpuszczalnikiem wskazanym przez producenta rur,

- c) naniesienie kleju (bez nadmiaru) na powierzchnie obu końców rur,

- d) montaż, przez połączenie kielichowe, końców rur przed wyschnięciem kleju nadmiar kleju należy usunąć z zewnątrz złącza.

Rozróżnia się w zasadzie dwa rodzaje połączeń rur: kielichowe i kołnierzowe. Najczęściej stosowane są połączenia kielichowe formowane na budowie. Kształtki z PCW łączy się z rurami na kielichy w sposób poprzednio opisany. W razie braku odpowiednich kształtek formuje się wygięcia rur na budowie po ich uprzednim ogrzaniu. Na przykład łuki lub kolana uzyskuje się z prostych odcinków rur po wypełnieniu ich suchym gorącym z rur PCW (Vestolit)

(Yestolit) przez otwory w stropie żelbetowym piaskiem, zakorkowaniu obu końców odcinka rury i wygięciu go na szablonie według żądanej krzywizny. Na dłuższych odcinkach prostych rurociągów z PCW stosuje się kompensatory lirowe (rys. 12-8 i 12-9) lub teleskopowe - w przypadku braku miejsca. Kompensatory rozmieszcza się zwykle co 15 m. Rolę ich mogą również spełniać luźno umocowane luki lub kolana. Aby wydłużenia i skrócenia przewodu mogły być przekazywane na kompensatory, uchwyty do rur nie powinny utrudniać ich przesuwu. Rozstaw uchwytów powinien wynosić ok. 1,50 m. Uchwyty należy zaopatrzyć we wkładki z gumy lub z innego materiału elastycznego. Analogiczne tuleje miękkie powinny umożliwiać ruchy rur przeprowadzanych przez ściany lub stropy, a węzły odgałęzień odsuwać od ścian na odległość umożliwiającą swobodny ruch rurociągów.