Do tej grupy tworzyw sztucznych należą polietylen, polipropylen i poliizobutylen. Polietylen jest bardzo ważnym tworzywem polimeryzacyjnym. Otrzymuje się go albo metodą polimeryzacji etylenu pod wysokim ciśnieniem (polimer miękki, elastyczny, o niskim ciężarze właściwym ok. 0,92), albo wprowadzoną później metodą polimeryzacji niskociśnieniowej, wobec odpowiednich katalizatorów (produkt sztywniejszy, twardszy i nieco cięższy o c. wł. ok. 0,95).
Znany również jako tzw. szkło organiczne w postaci płyt pod nazwą firmową Plexiglas lub Metapleks znajduje zastosowanie w budownictwie od wielu lat, gdyż ma doskonałe własności optyczne przy średnich własnościach mechanicznych oraz dość dobrej odporności na podwyższoną temperaturę (prawie 100°C), Duże znaczenie mają również płyty faliste, które wykonuje się z kopolimeru o większej udarności (np. Plexidur T).
Polichlorek winylu jest niepalny i odporny na wiele czynników chemicznych, nie ulega korozji, jest dość odporny na ścieranie, dobrze się barwi i trwale zachowuje kolory przy doborze właściwych pigmentów może być stosowany jako produkt twardy lub w różnym stopniu zmiękczony. W przetwórstwie stosuje się szereg metod dostosowanych ściśle do- potrzeb, dzięki czemu produkuje się bardzo różnorodne wyroby przy stosunkowo niskich nakładach.
Otrzymuje się go z chlorku winylu przez polimeryzację emulsyjną lub suspensyjną, przeprowadzaną metodą ciągłą, gwarantującą ogromną wydajność i jednorodność produktu. Polimer emulsyjny zawiera pozostałości emulgatorów i sodę jako wstępny stabilizator, więc daje wyroby nieprzezroczyste, natomiast ze znacznie czyściejszego polimeru suspensyjnego można przy odpowiedniej stabilizacji otrzymać wyroby prawie przezroczyste, a przede wszystkim o lepszych własnościach elektroizolacyjnych.
Poliwęglany są tworzywem termoplastycznym, własnościami jednak pod pewnymi względami przypominają metale nieżelazne (np. klepalność, odporność na trwale obciążenia). Szczególnie dobre własności wykazują poliwęglany po wzmocnieniu włóknami szklanymi. Są one odporne na działanie temperatury do 135°C, a wzmocnione włóknem szklanym - do temperatury 155°C.
Poliamidy są również termoplastami i mają dobre własności mechaniczne, a szczególnie dobrą udarność z karbem, lecz dopiero po nawilżeniu, gdyż woda działa na nie jak zmiękczacz. Główne zastosowanie poliamidów to włókna syntetyczne, których doskonałe własności mechaniczne osiąga się przez wyciąganie (orientowanie). Podobny proces wyciągania stosuje się przy produkcji folii, nadając jej szczególną wytrzymałość na rozciąganie. Folie takie stosuje się w budownictwie, gdy wytrzymałości innych folii (np.
Żywice poliestrowe wzmocnione włóknem szklanym lub tkaniną szklaną mają bardzo dobre własności mechaniczne, odporność na korozję oraz na działanie czynników chemicznych i atmosferycznych, są więc cennymi surowcami do produkcji materiałów budowlanych z materiałami konstrukcyjnymi włącznie.
Żywice fenolowe lane typu Rezolan dają piękne efekty barwne (np. imitacje bursztynu), bywają więc stosowane do wyrobu uchwytów i klamek do drzwi, okien itp. Technologia przetwórstwa tej żywicy jest dość uciążliwa i mało wydajna (długotrwale odlewanie w prętach, rurach i profilach, a następnie obróbka mechaniczna). Poza tym niekiedy w wyrobach z tej żywicy powstają naprężenia, powodujące pękanie.
Klasyczne tworzywa polikonden- sacyjne utwardzalne (por. tabl. 1-4) produkuje się przez kondensację fenoli (tzw. fenoplasty) albo mocznika, melaminy lub dwucyjano- dwuamidu (tzw. aminoplasty) z formaldehydem.
W niniejszym rozdziale przedstawiono podział klasyfikacyjny ważniejszych tworzyw według Saechtlinga [165], Klasyfikacja ta nie jest całkiem ścisła, ale asortyment tworzyw sztucznych tak się już rozrósł, a tworzywa te tak się wzajemnie zazębiają i uzupełniają, że nie stworzono dotychczas idealnej ich systematyki. Wymieniony wyżej podział tworzyw sztucznych umożliwia poglądowe i dość przejrzyste przedstawienie ich pochodzenia.