Fenoplasty i aminoplasty

Klasyczne tworzywa polikonden- sacyjne utwardzalne (por. tabl. 1-4) produkuje się przez kondensację fenoli (tzw. fenoplasty) albo mocznika, melaminy lub dwucyjano- dwuamidu (tzw. aminoplasty) z formaldehydem. Powstałe w ten sposób żywice utwardza się następnie na gorąco na podłożu papieru, włókna, mączki drzewnej itp, Podczas tej reakcji następuje wydzielenie produktów ubocznych (woda), więc dla zapobieżenia powstawaniu pęcherzy trzeba z reguły stosować wysokie ciśnienie (min 100 kG/cm2) [29], Tą metodą otrzymuje się kształtki, płyty, rury itp., z których największe znaczenie dla budownictwa mają laminaty fenolowo-melaminowe typu Uni- lam. Prasuje się je w wielkich prasach piętrowych (półkowych) z papieru nasycanego żywicą fenolowo-formaldehydową (warstwy spodnie) i papieru ze wzorem dekoracyjnym nasycanego żywicą melaminową (warstwa wierzchnia). Są to płyty drogie, ale o wysokiej wartości użytkowej, więc przy zastosowaniu we właściwych miejscach i we właściwy sposób ich znaczenie dla budownictwa i meblarstwa jest poważne.

Tłoczywa melaminowe, mocznikowe i fenolowe znajdują głównie zastosowanie w instalacjach elektrotechnicznych, sanitarnych (deski sedesowe) i do wyrobu okuć (klamki), przy czym tworzywa melaminowe górują nad pozostałymi pod względem estetycznym oraz własności mechanicznych, elektrycznych i cieplnych. Chociaż technologia produkcji wyprasek z tych tworzyw jest wolniejsza niż z tworzyw termoplastycznych, gdyż musi się stosować prasowanie pod wysokim ciśnieniem i mimo że proces utwardzania przebiega powoli z powodu słabej reaktywności tych tworzyw, to stosunkowo niska cena pozwala na konkurowanie z termoplastami. Szczególnie cenne są wypraski z tworzyw melaminowych, które już dziś znajdują coraz szersze zastosowanie w budownictwie.