Izolacje z płyt i płytek cz. II

Odpowiednio obrobione i dopasowane płyty poddaje się nagrzaniu w gorącym piasku lub w nadmuchu ciepłego powietrza, a niekiedy nawet w płomieniu palnika gazowego, albo nagrzaniu promiennikami podczerwieni i wygina się płyty według żądanych kształtów na odpowiednich szablonach.

Stosunkowo proste urządzenia do gięcia płyt stanowi zestaw rur (rys. 6-47) podgrzewanych parą do 135°C. Pomiędzy końcówki rur doprowadzających parę wprowadza się kształtki metalowe o różnych profilach i włącza się je do obiegu grzejnego. Pomiędzy kształtkami umieszcza się płytę przeznaczoną do gięcia i po upływie kilku minut wygina się zmiękczoną płytę według właściwego profilu. Czas ogrzewania wynosi ok, 1 min na każdy milimetr grubości płyty. Po wygięciu płyty zamyka się dopływ pary i z kolei przepuszcza się przez kształtki zimną wodę chłodzącą wyrób. Odpowiednio uformowane płyty przykłada się do elementów chronionych i przymocowuje się je za pomocą śrub lub uchwytów do konstrukcji. Otwory w płytach powinny być większe od średnicy śrub o 2-h4 mm, a pod nakrętki lub główki śrub należy dawać podkładki, z wierzchu zaś przykrywać je nakładkami z płyt PCW, przyspawanych na wierzchu okładziny.

Ten sposób mocowania zapobiega uszkodzeniom izolacji płytowej, wywołanym ruchami termicznymi materiału. Nie zaleca się stosowania tego rodzaju zabezpieczeń na większych powierzchniach bez odpowiednich dy- latacji.

Izolacje z płytek pochodzenia mineralnego na kitach z żywic syntetycznych są szeroko stosowane w obiektach narażonych na działanie agresywnych czynników chemicznych. Płytkami wykłada się różne kadzie, wieże, kanały, zbiorniki, neutralizatory, ściany hal produkcyjnych, wanny, fundamenty pod maszyny itp.