Przetwórstwo żywic poliestrowych

Wśród nowszych tworzyw termo- i chemoutwardzalnych niewątpliwie największe znaczenie osiągnęły żywice poliestrowe nienasycone. Znalazły one zastosowanie nie tylko jako żywice lane czy żywice wzmocnione włóknem szklanym do wyrobu rur, kształtek, zbiorników. Również stosuje się je jako chemoutwardzalne tworzywa powłokowe.

Żywice poliestrowe utwardzają się pod wpływem odpowiednich związków inicjujących (najczęściej np. nadtlenku benzoilu, wodoronadtlenku hydroksycykloheksanonu czy nadtlenku ketonu metylowo-etylowego) przez usieciowanie przestrzenne za pomocą dodanego monomeru winylowego (np. styrenu lub metakrylanu metylu), bez wydzielania się produktów ubocznych. Do czasu utwardzenia żywicy monomer spełnia również rolę rozpuszczalnika, który w procesie utwardzania nie odparowuje, a sieciuje żywicę. Czas utwardzania może być dowolnie regulowany przez podwyższenie temperatury lub dodatek aktywatora (np. naftenianu kobaltu przy wodoronadtlenkach lub dwumetyloaniliny przy nadtlenkach). W procesie utwardzania nie wydzielają się produkty uboczne, więc utwardzanie można przeprowadzać bez ciśnienia lub pod ciśnieniem niskim. Daje to szerokie możliwości stosowania żywic poliestrowych przy użyciu prostych metod i w różnych, skromnych nawet warunkach można osiągnąć dobre wyniki.

Dzięki dobrej płynności i dobrym własnościom zwilżania żywic poliestrowych można formować kształtki z laminatów poliestrowych praktycznie dowolnej wielkości nawet bez ciśnienia. Reakcję utwardzania przeprowadza się egzotermicznie i bardzo szybko. W czasie reakcji nie potrzeba na ogół doprowadzać ciepła.