Montaż instalacji szczelne

Znane są i inne sposoby umieszczania kabli w listwach przypodłogowych (cokołach) (rys. 12-35) lub w specjalnych profilach z PCW (rys. 12-36). Poza tym przewody są układane w sposób tradycyjny na tynku lub pod tynkiem, względnie w warstwie wyrównawczej z zaprawy bezpośrednio na stropie pod podłogą (np. w NRD).

Jednocześnie wykonuje się instalacje wewnętrzne w rurkach stalowych lub winidurowych. Montaż instalacji szczelnej wymaga oprócz stosowania normalnych połączeń, opisanych poprzednio, jeszcze i dokładnego sklejenia łączonych elementów. Najwłaściwsze są do tego kleje poliwinylowe. Oprócz klejenia elementy z twardego PCW mogą być łączone za pomocą spawania. Linie szczelne wymagają stosowania kompensatorów łukowych o długości 60-M00 cm, wykonanych z elastycznej rury typu REL. Łuki te są wykonywane w trakcie montażu na zimno. Strzałka luku wynosi ok. 6 cm. Kompensator taki umożliwia wydłużalność przewodu do 45 mm. Kompensatory umieszcza się między każdymi dwoma sztywno zamocowanymi punktami (np. puszkami) oddalonymi od siebie więcej niż 1,50 m oraz na odcinkach prostych: co 12 m w pomieszczeniach ogrzewanych, co 9 m w pomieszczeniach nieogrzewanych, co 6 m na zewnątrz budynków.

Kompensatory umieszcza się również w miejscach dylatacji budynków. Rury układa się w uchwytach o kształcie litery U rozstawionych co 50 cm. Na lukach i kompensatorach uchwytów się nie daje. Odległości między puszkami rozgałęźnymi lub przelotowymi nie powinny przekraczać:

- 12 m na trasach prostych,

- 9 m przy jednym łuku na trasie,

- 6 m przy dwóch lukach na trasie.

Średnice rur powinny być tak dobierane, aby umożliwiały łatwe wciągnięcie wymaganej liczby przewodów. Rury winidurowe stosuje się:

- w instalacjach zwykłych pomieszczeń przejściowo wilgotnych i nieogrzewanych,

- w instalacjach szczelnych przy jednoczesnym stosowaniu przewodów w izolacji polwinitowej - w pomieszczeniach wilgotnych, mokrych, niebezpiecznych pod względem pożarowym oraz w środowiskach agresywnych.