Wykończenie powierzchni ścian tapetami zmywalnymi
Tapety zmywalne w porównaniu z tapetami papierowymi odznaczają się wyższymi właściwościami higienicznymi oraz większą trwałością w eksploatacji, są bowiem bardziej odporne na działanie mechaniczne (zarysowanie, uderzenia).
Tapety zmywalne składają się z dwóch warstw: z podkładu papierowego i warstwy zewnętrznej z tworzywa sztucznego. Powłokę tę najczęściej wykonuje się z emulsji polioctanowo-winylowych lub polimetakrylowych. Stosuje się również tapety o powierzchni wykończonej przezroczystymi błonkami emulsyjnymi, mają one fakturę błyszczącą. Ponadto produkuje się w niektórych krajach tapety z warstwą zewnętrzną z cienkiej folii z polichlorku winylu. Powierzchnia tapet jest gładka lub wzorzysta. Do przyklejania tapet zmywalnych stosuje się kleje celulozowe, dyspersyjne lub rozpuszczalnikowe.
Tapety zmywalne są rozpowszechnione w wielu krajach zamiast stosowanych dotychczas tapet papierowych. Są one praktycznie paronieprze- puszczalne. Można je stosować w pomieszczeniach klimatyzowanych oraz w pomieszczeniach o małej wilgotności powietrza. W Polsce tapety zmywalne nie są dotychczas produkowane.
W budynkach użyteczności publicznej stosuje się niekiedy okładziny ścienne (w korytarzach, klatkach schodowych, hallach) z falistych płyt poliestrowych zbrojonych lub z polimetakrylanu metylu. Okładziny te umożliwiają uzyskanie efektów świetlnych, są dostatecznie odporne na uderzenia lub zarysowanie i łatwe do utrzymania w czystości. Płyty faliste mogą być gładkie lub wzorzyste, przy czym płyty poliestrowe są na ogół barwione.
Przykład okładziny ściennej z falistych płyt poliestrowych pokazano na rys. 8-13. Ponadto stosuje się okładziny z profilowanych desek z PCW mocowanych do sztywnego podłoża za pomocą zaprawy.
Okładziny z płyt drewnopochodnych z zewnętrzną warstwą z tworzyw sztucznych
Okładziny z płyt wykonanych z materiałów drewnopochodnych z zewnętrzną warstwą z żywic syntetycznych mają cechy techniczne i dekoracyjne zbliżone do wyrobów z tworzyw sztucznych. Dotyczy to w szcze gólności malej nasiąkliwości powierzchniowej, twardości, odporności na czynniki chemiczne i wodę, wrażliwości na światło dzienne itp.
Na ogół stosuje się okładziny z płyt pilśniowych twardych z powierzchnią licową z tworzywa sztucznego w postaci lakieru, warstewki laminatu lub folii barwionej.
Okładziny te znajdują zastosowanie w halach, poczekalniach, sklepach, kawiarniach, restauracjach, szatniach itp. oraz w łazienkach i kuchniach, pod warunkiem przeciwwilgociowego zabezpieczenia spodnich i bocznych powierzchni płyt.
W Polsce stosuje się płyty pilśniowe twarde lakierowane i laminowane. Płyty pilśniowe lakierowane mają licową powierzchnię pokrytą syntetycznym lakierem termoutwardzalnym o jednostajnym kolorze na całej powierzchni (płyty gładkie), z deseniem przypominającym metal (płyty młotkowe) lub z kilkuwarstwową powłoką o deseniu spękanej powierzchni z wyraźnymi żyłkami (faktura pękająca).
Płyty pilśniowe laminowane mają na powierzchni licowej naprasowa- ne na gorąco warstwy papierów nasyconych termoutwardzalną żywicą melaminową lub fenolową.
Grubość płyt lakierowanych i laminowanych wynoszą 3 2 4 i 5 mm. Okładziny zarówno z płyt lakierowanych, jak i laminowanych mają zbliżone właściwości, a mianowicie: odporność na lekkie uderzenia twardymi przedmiotami (przy silniejszych uderzeniach mogą wystąpić spękania powłoki lub laminatu), odporność na krótkotrwałe działanie podstawowych czynników chemicznych (słabe kwasy, zasady, alkohole) oraz środków do prania, odporność na krótkotrwałe działanie gorącego powietrza i pary wodnej, giętkość w pewnym zakresie w kierunku wklęsłości lub wypukłości. Powierzchnia licowa płyt laminowanych jest mniej nasiąkliwa niż płyt lakierowanych (praktycznie nienasiąkliwa) i bardziej odporna na zarysowanie, natomiast pęcznienie płyt laminowanych pod wpływem wilgotnego powietrza (w warunkach składowania) jest większa aniżeli płyt lakierowanych.
Okładziny z płyt lakierowanych i laminowanych mocuje się mechanicznie do podkładów z listew drewnianych lub z kołków za pomocą wkrętów albo przykleja za pomocą klejów kontaktowych.
Przed rozpoczęciem robót okładzinowych płyty przechowuje się co najmniej w ciągu 48 godz. w pomieszczeniu, w którym mają być wbudowane. W przypadku spaczenia płyty zwilża się ją lekko po stronie spodniej, układa w stos i poddaje naciskowi.