Okładziny z płytek i arkuszy cz. II

Okładziny z płytek powinny być spoinowane, np. białym cementem. Większe zastosowanie niż okładziny z płytek znajdują okładziny z arkuszy PCW, produkowane jako wielowarstwowe przez sprasowanie na gorąco kilku cienkich folii. Warstwa zewnętrzna (licowa) jest odporna na czynniki mechaniczne i chemiczne.

Przykładem okładzinowego materiału arkuszowego jest „Atrakta” arkusze wykonuje się jako trzywarstwowe, warstwa spodnia (najgrubsza) zawiera najwięcej wypełniaczy, warstwa środkowa jest kolorowa i drukowana w różne wzory, warstwa zewnętrzna jest wykonana z bezbarwnej przezroczystej folii. Łączna grubość arkusza wynosi 0,8 mm.

Okładziny z arkuszy PCW są przyklejane do równego i suchego podłoża za pomocą klejów kontaktowych na ogół bez zastosowania listew profilowanych w stykach i narożach (arkusze w stykach łączy się „do czoła”).

Okładziny z arkuszy PCW są stosowane - podobnie jak płytki - w budownictwie mieszkaniowym, ponadto w szerokim zakresie w różnych bu-: dynkach użyteczności publicznej stanowią one dostatecznie trwałe, higieniczne i dekoracyjne wykończenie ścian.

Stosuje się również okładziny z płyt polistyrenowych o wymiarach powierzchni 50X50 lub większych i o grubości 2--3 mm. Płyty te stosuje się w celu uzyskania efektów kolorystycznych, gdyż wyrobom polistyrenowym można nadawać intensywne barwy. Okładziny z dużych płyt polistyrenowych są mocowane do podłoża mechanicznie.

W pomieszczeniach narażonych na agresję chemiczną stosuje się płytki lub płyty fenolitowe na bazie żywicy nowolakowej i wypełniaczy mineralnych (np. kaolinu) lub organicznych (np. mączka drzewna). Płytki te są produkowane przez prasowanie pod ciśnieniem 200-ę250 at n i w temperaturze 160-170°C. Wymiary płytek wynoszą 100X100X1,5 lub 150X150X1,5 mm, wymiary płyt 600X600 mm.

Okładziny z płyt fenolitowych odznaczają się szczególnie małą nasiąkli- wością (po 24 godzinach moczenia w wodzie nasiąkliwość wynosi zaledwie do 0,1%), kwaso- i mrozoodpornością oraz odpornością cieplną na temperaturę do 120°C. Płytki mocuje się do sztywnych podłoży za pomocą lepików bitumicznych „na zimno” (ZSRR).

Podobne zastosowanie mają okładziny z płytek melaminowych odpornych na temperatury do 130 °C, małonasiąkliwe (0,35-H0,5%) i odporne na uderzenia i czynniki chemiczne.