Okładziny z płytek i arkuszy

Płytki okładzinowe ścienne wykonywane są najczęściej z PCW lub z polistyrenu, ponadto stosuje się płytki melaminowe (z tłoczywa melaminowego). W dość dużym zakresie wykonuje się okładziny z płyt niepalnych azbestowo-winylowych o dużej giętkości. Płytki te po przyklejeniu do podłoża są odporne na uderzenie (np. płytki „Deliflex” - produkcji NRF). Odporność na czynniki chemiczne okładzin z płytek PCW jest duża.

Płytki polistyrenowe mają najczęściej kształt kwadratowy, wymiary powierzchni 15X15-20X20 cm, grubość olí. 2 mm. Wadą okładzin z tych płytek jest palność. Są one odporne na działanie tłuszczów jadalnych i mineralnych, alkalicznych środków myjących, alkoholu, soków owocowych oraz rozcieńczonych kwasów i zasad. W Polsce produkuje się w niewielkich ilościach płytki polistyrenowe o wymiarach 150 X 150 X 2 mm.

Zakres stosowania okładzin z płytek PCW i polistyrenowych jest stosunkowo niewielki, na ogół stosuje się je w pomieszczeniach sanitarnych, w pomieszczeniach sklepowych, w korytarzach itp. Płytek polistyrenowych nie należy stosować w pobliżu otwartych źródeł ognia ze względu na ich łatwopalność (np. w bezpośrednim sąsiedztwie piecyków gazowych).

Płytki PCW i polistyrenowe przykleja się do różnych podłoży mineralnych, z wyjątkiem tynków wapiennych lub słabych tynków cementowo-wapiennych. Podłoże powinno być dostatecznie suche (do 3-r-4°/o wilgotności), równe i nie pylące.

Do mocowania płytek służą na ogół kleje dyspersyjne, odporne na działanie wody i pary wodnej, niepalne i dające po wyschnięciu elastyczną spoinę o wytrzymałości na ścinanie i odrywanie po całkowitym stwardnieniu nie mniejszym niż 0,8 kG/cm2. W ZSRR płytki polistyrenowe przykleja się masą kumaronową z wypełniaczem w postaci mączki wapiennej. W Polsce stosuje się klej Winilep W lub KB S Polistylep, Podłoże gruntuje się na ogół (z wyjątkiem podłoży cementowych) roztworem wodnym kleju użytego do przyklejania.