Okładziny z laminatów cz. II

Na rys. 8-1 pokazano przykłady zastosowania okładzin z laminatów w pomieszczeniach o różnym przeznaczeniu. Zastosowano je m. in. w pomieszczeniach stacyjnych moskiewskiej kolei podziemnej.

Okładziny z laminatów mogą być mocowane do podłoża mechanicznie lub za pomocą klejów. Przy mocowaniu mechanicznym stosuje się wkręty z metalu nierdzewnego, kadmowane lub niklowane, wpuszczane w listwy lub kołki drewniane (rys. 8-2), przymocowane do ściany i stanowiące podkład pod okładzinę.

Stosuje się również pośrednie umocowanie za pomocą profili z utwardzonego PCW, przytwierdzonych do podkładu i utrzymujących wsunięte odpowiednio laminaty w przewidzianym położeniu (rys. 8-3).

Za pomocą klejów laminaty mocuje się do następujących podłoży: tynku cementowego lub cementowo-wapiennego z zaprawy o stosunku 1:1:6, podłoża betonowego, płyt pilśniowych twardych, płyt wiórowych lub paździerzowych, sklejki. Przyklejanie laminatów do tynków wapiennych lub słabych tynków cementowo-wapiennych jest niedopuszczalne.

Podłoże powinno być dostatecznie suche, wilgotność podłoży mineralnych nie powinna być większa niż 2,5%>, podłoży z materiałów drewnopochodnych - nie większa niż 9%. Ponadto podłoże powinno być równe i w przypadku podłoży mineralnych - nie pylące. Podłoże mineralne powinno być gruntowane (np. roztworem kleju w toluenie), w celu jego wzmocnienia, zwiększenia przyczepności i zmniejszenia zużycia kleju.

Bezpośrednio do podłoża można przyklejać laminaty jedynie wówczas, gdy podłoże jest bardzo równe i jeżeli w pomieszczeniu nie przewiduje się znaczniejszych wahań temperatury i wilgotności powietrza.