Układ warstw w podłogach

Podłogi chemoodporne składają się zwykle z kilku warstw o ściśle sprecyzowanym przeznaczeniu. Najbardziej odpowiedzialną rolę spełnia warstwa użytkowa (posadzka), która jest narażona na bezpośrednie działanie zarówno czynników chemicznych jak i mechanicznych. Stosowane do jej wykonania materiały odznaczają się na ogół dużą wytrzymałością mechaniczną, natomiast nie zawsze mają dostateczną szczelność. Ponieważ ciecze agresywne mogą przenikać przez płytki lub przez nieszczelności spoin do warstw niższych i do konstrukcji budynku, celowe jest wprowadzenie nieprzesiąkliwej, ciągłej warstwy izolacyjnej pod warstwą użytkową, aby zapobiec głębszej penetracji cieczy.

Obie wspomniane warstwy muszą być ułożone na trzeciej stanowiącej nieodkształcalne podłoże. Przy układaniu podłóg w przyziemiu wykonuje się na ogół podłoże z betonu, na wyższych kondygnacjach rolę podłoża spełniają stropy. Oprócz tych trzech warstw podstawowych rozróżnia się w konstrukcjach podłogowych warstwę wyrównawczą pod izolację antykorozyjną, warstwę wiążącą, warstwę ochronną itp.

Z uwagi na znaczną wrażliwość materiałów budowlanych na wpływy chemiczne, właściwy ich dobór w konstrukcjach podłogowych ma podstawowe znaczenie dla trwałości budynków i eksploatacji zakładów. Wskazania w tym zakresie są następujące:

a. Podłoże pod podłogi, układane w przyziemiu, powinno być wykonane z betonu lub żelbetu o grubości nie mniejszej niż 100 mm. Marka betonu nie powinna być niższa niż 110 kG/cm2. Grubość otulenia wkładek w żelbecie powinna wynosić co najmniej 30 mm.

Grunt pod podłożem nie powinien wykazywać nierównomiernych osiadań. Wykonywanie podłoży na gruntach nasypowych powinno być poprzedzone bardzo dokładnym zagęszczeniem gruntu. Podłoża na nasypach powinny być wykonywane z żelbetu.

b. Warstwa wyrównawcza może być układana na podłożu lub na stropie. Jest ona wykonywana z zaprawy cementowej 1 : 3 -j- 1 : 4 o grubości co najmniej 20 mm. W warstwie tej wyrabia się również konieczne spadki w kierunku kanałów lub wpustów podłogowych. Spadki te powinny się mieścić w granicach 1-2%.

c. Izolacja antykorozyjna powinna być ciągła, szczelna (nieprzesiąkliwa) i niewrażliwa na działanie szkodliwych czynników chemicznych, które mogą stykać się z posadzką. Spośród materiałów z tworzyw sztucznych, które mogą być w tym celu wykorzystane, należy wymienić następujące:

- folię poliizobutylenową o grubości 0,7-4-2 mm - do + 50°C,

- folię z miękkiego PCW o grubości 0,5-f-2 mm - do + 50°C,

- folię polietylenową o grubości większej niż 0,2 mm - do + 60°C.

d. Warstwa użytkowa może być wykonywana z różnych materiałów w zależności od środowiska, w jakim ma się znajdować, a mianowicie:

- z płytek lub cegieł ceramicznych o grub. 15-120 mm,

- z płytek z leizny bazaltowej o grub. 25-=-40 mm,

- z płytek węglowych {„karitów”),

- z płytek lub kostek kamiennych i innych.

Układ warstw w podłogach cz. II

Płytki z cegły powinny być układane na warstwie spoiwa wykazującego również maksymalną odporność w danym środowisku chemicznym. Nie jest bowiem celowe układanie chemoodpornych elementów na spoiwie wrażliwym na chemikalia rozlewane na posadzkę.

e. Warstwę wiążącą w posadzkach płytowych lub ceglanych stanowią zaprawy lub kity pochodzenia mineralnego lub z żywic syntetycznych, jak

- kity fenolowo-formaldehydowe (KWŁ i KDB 110),

- kity epoksydowe (Epidian 430, Epidian 5),

- kity furanowe, poliestrowe, poliuretanowe i wiele innych o specjalnym przeznaczeniu.

Przy wyborze materiałów do poszczególnych warstw podłogowych należy mieć na uwadze to, że zarówno płytki jak i kity oraz warstwy izola- cyjne z pap lub folii z tworzyw sztucznych są odporne tylko na pewne grupy czynników agresywnych i tylko w zakresie niezbyt wysokich temperatur.

Zakres odporności chemicznej poszczególnych materiałów w odpowiednim środowisku agresywnym może być określony na podstawie specjalnych tablic odporności lub na podstawie dotychczasowych doświadczeń względnie na podstawie doraźnych badań laboratoryjnych.