Rodzaje podłóg

Oprócz wykładzin podłogowych z tworzyw sztucznych w postaci płytek lub arkuszy stosuje się w niektórych przypadkach podłogi układane na miejscu przeznaczenia z odpowiednich mas plastycznych, w których skład wchodzi pewna ilość żywic syntetycznych.

Najbardziej znane są podłogi lateksowo-cementowe i z polioctanu winylu, jakkolwiek stosuje się oprócz tego podłogi bezspoinowe z żywic epoksydowych, poliestrowych i innych. Podłogi lateksowo-cementowe wykonuje się z cementu portlandzkiego lub innych rodzajów cementu z wypełniaczem w postaci drobnego piasku, mączki korkowej, trocin itp. z dodatkiem farb, lateksu (mleczka kauczukowego) i wody.

Wymieszane w odpowiednich proporcjach składniki mogą być nanoszone warstwą o grubości 4-P40 mm na podkład betonowy, drewniany a nawet stalowy, tworząc podłogę niezbyt twardą, elastyczną i stosunkowo odporną na zarysowanie.

Kauczuk i cement tworzą materiał odporny na ścieranie, a jednocześnie „cieplejszy” niż gładź cementowa. Podłogi z masy polioctanowinylowej należą do bardziej rozpowszechnionych w budownictwie ze względu na lepsze właściwości użytkowe i estetyczny wygląd (rys. 7-14). Podłogi bezspoinowe z polioctanu winylu pozwalają osiągnąć wysoki stopień higieny. Nadają się one do pomieszczeń przemysłu lekkiego, produkcji aparatów radiowych, telewizyjnych, półprzewodników, do zakładów produkujących suche artykuły żywnościowe (np. młyny, kaszarnie) oraz do niektórych zakładów użyteczności publicznej. Zaletą tych podłóg jest mała ścieralność, brak spoin, elastyczność, barwność oraz możność tworzenia różnych wzorów w warstwie podłogowej, ujemną zaś cechą jest wrażliwość na działanie wody oraz temperatury powyżej 50°C, która powoduje mięknięcie materiału, jak również niezbyt duża odporność na naciski skupione i na zarysowanie.