Podłogi dywanowe cz. 2

Wykładziny produkowane wyłącznie na bazie włókien sztucznych są bardziej trwałe i łatwiejsze do oczyszczenia aniżeli wykładziny z włókien naturalnych. Wykładziny dywanowe przykleja się za pomocą syntetycznych klejów rozpuszczalnikowych bądź klejów dyspersyjnych na żywicach syntetycznych względnie kauczukach naturalnych. Klejów kontaktowych na bazie żywic chloroprenowych nie stosuje się. Niekiedy układa się wykładziny bez przyklejania do podłoża w tym przypadku mocuje się je w stanie naprężonym przy użyciu specjalnego sprzętu.

Na przykład wykładzinę worsolin (ZSRR) przygotowuje się o wymiarach „na izbę”, stosując sklejenie czołowe z wzmocnieniem styków taśmą o szerokości 64-8 cm, układa się na sucho i dociska na obwodzie specjalnym cokolikiem.

W przypadkach szczególnie wysokich wymagań akustycznych wykładziny dywanowe układa się na elastycznych podkładach (np. Firet o grubości 6 mm) uzyskując dodatkową izolacyjność na dźwięki uderzeniowe ok. 12 dB oraz duży wzrost współczynnika pochłaniania dźwięków (np. przy częstotliwości 500 Hz współczynnik pochłaniania dźwięków podłogi bez podkładu wynosi 0,14, a na podkładzie jw. - 0,65).

Wadą wykładzin dywanowych jest ich kłopotliwe oczyszczanie i konserwacja. Wykładziny należy nie tylko odkurzać, lecz również wywabiać z nich plamy za pomocą specjalnych środków pianotwórczych, dobieranych zależnie od rodzaju wykładziny i zastosowanego kleju.

W Polsce wykładziny dywanowe zastosowano dotychczas w niewielkim zakresie (np. w hotelu „Merkury” w Poznaniu) istnieją możliwości rozpowszechnienia tego rodzaju podłóg w niektórych rodzajach budynków użyteczności publicznej (hotele, teatry, kina itp.).