Podłogi dywanowe

Do produkcji wykładzin dywanowych z włókien syntetycznych stosuje się włókna poliamidowe (nylon, perlon, dederon), polipropylenowe (mela- kron), poliakrylonitrylowe (dralon, redon) lub akrylowe (dolan, orlon).

Włókna przeznaczone do wytwarzania podłogowych wykładzin dywanowych powinny spełniać szereg wymagań dotyczących przede wszystkim cech mechanicznych (sprężystość, wytrzymałość, odporność na ścieranie). Ponadto włókna nie powinny ulegać łatwo zabrudzeniu. Na ogół wykładziny wykonuje się z dwóch lub więcej rodzajów włókien.

Z uwagi na stosowane techniki wytwarzania wykładzin dywanowych rozróżnia się dwie zasadnicze odmiany - wykładziny tkane i wykładziny igłowe. Techniki tkane nie różnią się zasadniczo od tej samej techniki stosowanej przy produkcji dywanów. Przy stosowaniu techniki igłowej przędzę „wszywa się” w podkład z tkaniny jutowej i otrzymuje się pętelkową strukturę wykładziny, przy czym pętelki mogą być nieprzecięte (boucle), przecięte (veloure) lub przystrzyżone (frise). Na spód tkaniny jutowej nakłada się warstwę kauczuku naturalnego (lateksu) lub syntetycznego i poddaje się ją wulkanizacji.

W ZSRR opracowano ostatnio wykładzinę dywanową - worsolin górna (dywanowa) warstwa ma strukturę pętelkową, przy czym dolne wierzchołki są zamocowane w folii PCW zbrojonej tkaniną.

Stosuje się również wykładziny dywanowe samoklejące (np. Cikalon super), w których spód tkaniny jutowej jest powleczony warstwą kleju, osłoniętą papierem. Grubości wykładzin dywanowych wynoszą na ogół 5-HlO mm.