Kity fenolowo-formaldehydowe

W budynkach zwykłych płytki, zwłaszcza glazurowane, stosuje się głównie w celu uzyskania estetycznych powierzchni licowanych, w pomieszczeniach i urządzeniach przemysłowych spełniają one przede wszystkim rolę izolacji chemoodpornej.

Płytki ceramiczne (kamionkowe, klinkierowe) oraz kamienne i z leizny bazaltowej są produkowane bez żadnych dodatków z tworzyw sztucznych, natomiast pewne gatunki płytek węglowych i grafitowych są nasycane tworzywami, np. fenolowymi, w celu zmniejszenia ich nasiąkliwości.

Do łączenia płytek między sobą i z podkładem służą kity fenolowo- -formaldehydowe, epoksydowe, poliestrowe, furanowe i inne występujące pod różnymi nazwami handlowymi.

Kity fenolowo-formaldehydowe (KWŁ, KDB-110) nie mogą być nakładane bezpośrednio na konstrukcje żelbetowe i betonowe pozostałym kitom nie stawia się takich ograniczeń. Powierzchnia betonu przę nałożeniem tych kitów powinna być zagruntowana roztworem asfaltów' Przy układaniu płytek wyłącznie na wymienionych kitach spoiny mięć. płytkami powinny być jak najmniejsze (do 2 mm), przy stosowaniu zas innego spoiwa pod płytkami i późniejszego spoinowania płytek kitami z tworzyw sztucznych pozostawia się szczeliny między płytkami szerokości ok. 7 mm i głębokości do 15 mm, a następnie wypełnia się je jednym z wymienionych kitów.

Rozróżnia się w zasadzie kity odporne na kwasy lub na ługi. Niektóre z nich wykazują odporność w obu środowiskach. Kity z tworzyw sztucznych są przeważnie dwuskładnikowe i są stosowane bez podgrzewania. Twardnienie ich po użyciu następuje wskutek reakcji chemicznych zachodzących między składnikami.