Do uzyskania tego tworzywa służy:

- a) roztwór żywicy mocznikowo-formaldehydowej,

- b) nekalina „S” - (substancja powierzchniowo-czynna),

- c) roztwór wodny kwasu fosforowego - (zwykle 1-1-2-procentowy),

- d) gips budowlany.

Jeden ze sposobów otrzymywania gipsopianki jest następujący: z 5-pro- centowego roztworu nekaliny S i kwasu fosforowego ubija się w sposób mechaniczny pianę. Osobno miesza się żywicę mocznikowo-formaldehy- dową z gipsem, a następnie łączy się w mieszadle mechanicznym pianę z zawiesiną gipsową uzyskując żądane tworzywo. Z chwilą wprowadzenia gipsu z żywicą do kwaśnej pianki następuje hartowanie żywicy i wiązanie gipsu, a w efekcie utrwalenie porowatej struktury tworzywa. Wszystlde składniki powinny być równomiernie rozprowadzone w otrzymanej pianie. Czas mieszania może trwać kilka minut, gdyż gips hamuje nieco czas utwardzania tworzywa.

Gipsopianka po stwardnieniu ma ciężar 50-M30 kG/m3, wykazuje znaczny skurcz l,5-f-2%, pełzanie przy nacisku (do 30%), kruchość, znaczną na- siąkliwość (do 450%) i higroskopijność.

Stosowanie jej jest zatem ograniczone do warunków suchych i tam, gdzie zjawiska skurczu i pełzania nie mają szkodliwego wpływu na ocieplane elementy.

Tworzywo może stanowić izolację cieplną ścian szczelinowych lub osłonowych, podłóg na gruncie przy dobrej izolacji przeciwwilgociowej od spodu i od góry, mniej natomiast może być zalecane do ocieplania stropodachów, gdzie zawsze istnieje możliwość przenikania wody przez pokrycie.