Zmiękczacze cz. II

Zmiękczacze tworzyw sztucznych muszą być jak najmniej lotne w podwyższonych temperaturach, gdyż w takich warunkach przerabia się je z tworzywami sztucznymi. Muszą one łączyć się dobrze i trwale z poszczególnymi tworzywami, z innymi zmiękczaczami, pigmentami, stabilizatorami oraz nie wykazywać tendencji do wypacania lub migracji na zewnątrz muszą posiadać przy tym dobre własności żelujące. Oprócz tego powinny odznaczać się innymi własnościami, których mogą nie posiadać wszystkie zmiękczacze. Są one następujące: 1) bezbarwność lub chociaż możliwie jasna barwa, 2) brak smaku i zapachu, 3) obojętność fizjologiczna, 4) niepalność, 5) odporność na działanie niskich i wysokich temperatur (w odniesieniu do wyrobów), 6) dobre własności mechaniczne i dielektryczne (w odniesieniu do wyrobów).

Pod względem fizycznym zmiękczacze są przeważnie gęstymi, bezbarwnymi lub prawie bezbarwnymi cieczami, ale niektóre z nich mają postać wosków. Te ostatnie są to przeważnie wielkocząsteczkowe związki pokrewne kauczukom syntetycznym, a nazywane zmiękczaczami polimerycznymi. Pod względem chemicznym zmiękczacze dzielą się na: 1) ftalany, 2) fosforany, 3) estry kwasów dwuzasadowych (sebacyniany, adypiniany i in.), 4) estry kwasów alkanosulfonowych, 5) pochodne żywic epoksydowych, 6) pochodne glikoli, 7) pochodne gliceryny, 8) pochodne kwasu lauryno- wego, 9) parafiny chlorowane, dwufenyle chlorowane itp., 10) poliadypi- niany, polibutadienoaktrylonitryl, poliuretany i inne polimeryczne.