Polikondensacja i poliaddycja

Z gazowego etylenu tworzą się makrocząsteczki zawierające po kilkadziesiąt tysięcy cząsteczek podstawowych merów, a od ich wielkości zależą w dużym stopniu własności polimeru. Najlepiej odzwierciedla to przykład poliizobu tylenu.

Proces polimeryzacji może zachodzić w różnych warunkach i może być inicjowany za pomocą zmiany temperatury, promieniowania, środków chemicznych itp. W przypadku zastosowania do polimeryzacji dwóch lub więcej różnych monomerów otrzymuje się kopolimery o nowych, częściowo odmiennych własnościach.

Typowymi produktami polimeryzacji są: polichlorek winylu, polietylen, polistyren, polimetakrylan metylu, polioctan winylu, polipropylen, poliizobutylen i inne. Polikondensacja jest to polireakcja między wieloma małymi cząsteczkami jednego lub dwóch rodzajów związków prowadząca do powstania jednej wielkocząsteczki i wielu małych cząsteczek odpadkowych. Cząsteczki odpadkowe stanowią produkt uboczny polikondensacji. Najczęściej jest to woda. Do przeprowadzenia polikondensacji może wystarczyć jedna substancja, o ile jej cząsteczki zawierają dwie grupy funkcyjne.

Typowymi produktami polikondensacji są żywice i tłoczywa fenolowo- -formaldehydowe, mocznikowo- i melaminowo-formaldehydowe, żywice poliestrowe, poliwęglany i poliamidy. Poliaddycja przypomina polimeryzację brakiem produktów ubocznych. Powstaniu wielkocząsteczki towarzyszy często przegrupowanie atomów monomeru. W wyniku poliaddycji otrzymuje się np. poliuretany, które stosuje się do produkcji tworzyw spienionych (twardych i miękkich), tworzyw elastycznych, tworzyw powłokowych, klejów i spoiw [9].