Izolacja szczelin dylatacyjnych

Prawidłowa ochrona szczelin dylatacyjnych przed wodą lub wilgocią powinna być wykonywana z jednego rodzaju materiału na całej długości szczelin. Przy wykonywaniu izolacji wodochronnych stosuje się obecnie taśmy dylatacyjne profilowane z miękkiego PCW lub gumy, taśmy z folii mięk- kiej PCW, poliizobutylenowej lub innej z ewentualnym dodaniem wkładek z blach metalowych. Taśmy profilowane (rys. 6-13, 6-14 i 6-15) są stosowane w takich przypadkach, gdy poszczególne elementy budowli są wykonane z betonu wodoszczelnego lub gdy mogą one być ściśle połączone z izolacją wodochronną, wykonaną z preparatów asfaltowych albo z tworzyw sztucznych.

Taśmy z folii (nieprofilowane) mogą być stosowane tylko w przypadkach, gdy warstwą wodochronną jest izolacja ciągła z preparatów asfaltowych lub z tworzyw sztucznych (rys. 6-16). Dylatacje można również zabezpieczać taśmą z blachy, np. miedzianej a nawet stalowej, oraz kitem z tworzyw sztucznych (rys. 6-17).

Beton nie wykazuje przyczepności do taśm dylatacyjnych z tworzyw sztucznych. Aby zapobiec wysuwaniu się brzegów taśmy z betonu, formuje się je z odpowiednimi występami w celu mechanicznego zakotwienia ich po obu stronach szczeliny.

Szczelinę dylatacyjną formuje się znanymi sposobami podczas wykonywania deskowania. Jeżeli przekrój konstrukcji betonowej, dzielony dylatacją, pozwala na użycie w szczelinie desek lub tarcz niezbyt szerokich, można je obijać folią polietylenową lub PCW w celu ułatwienia ich wyjęcia po zabetonowaniu części konstrukcji po obu stronach dylatacji.