Izolacje parochronne

Izolacje parochronne z folii wprowadza się coraz częściej do przegród wielowarstwowych pionowych i poziomych w celu ochrony warstw cieplnych przed zawilgoceniem, które bardzo obniża wartość cieplną tych materiałów.

Im szczelniejsza jest folia, stosowana do wykonywania izolacji paro- chronnej, tym lepsze jest zabezpieczenie warstw termoizolacyjnych przed nadmiernym zawilgoceniem, a tym samym przed utratą właściwości cieplnych.

Dla orientacji podano w tabl. 6-1 wielkości charakteryzujące opór przenikania pary wodnej przez różne materiały budowlane. Jak wynika z tablicy 6-1, najbardziej nadają się na izolację parochronne folie aluminiowe, a z tworzyw sztucznych folie polietylenowe. Przy wyborze rodzaju materiału należy mieć na uwadze również rodzaje klejów, które w poważnym stopniu mogą zwiększyć opór Rr oraz koszt poszczególnych warstw i ich odporność na zawilgocenie.

Wszelkie przebicia izolacji przewodami rurowymi zabezpiecza się w styku z tymi przewodami lepikiem asfaltowym lub klejem chloroprenowym, a nawet powloką z farb wykazujących dostateczną przyczepność do warstw izolacji i do rur.

Chodzenie po warstwie cienkiej folii może powodować jej uszkodzenie i zmniejszenie szczelności, z tego też względu konieczne jest układanie jej bezpośrednio przed wykonywaniem ocieplenia oraz poruszanie się po niej w miękkim obuwiu lub przy użyciu pomostów z desek, ułożonych na miękkich płytach pilśniowych.

W niektórych halach produkcyjnych, zwłaszcza przemysłu chemicznego, występują obok pary wodnej pewne składniki gazowe agresywne w stosunku do stali lub betonu.

W takich przypadkach umieszczenie izolacji parochronnej, np. na konstrukcji stropodachu, zabezpiecza wprawdzie warstwy ocieplające, natomiast nie chroni konstrukcji przed korozją.

Rolę dodatkowej izolacji parochronnej może tu spełniać szczelna powłoka wykonana z odpowiednich farb syntetycznych, opisanych w p. 6.4.4, łącznie z wentylacją przestrzeni pod stropodachem na całej powierzchni hali.