Folie polietylenowe mają szerokie zastosowanie
Okrycie świeżo zabetonowanych elementów, np. stropów, folią z PCW lub polietylenu, zapobiega zbyt szybkiemu odparowywaniu wody z betonu, co wpływa na podwyższenie jego wytrzymałości i zmniejsza możliwość powstawania rys włoskowatych.
Wykładanie form lub deskowań folią polietylenową lub PCW grub. 0,1 mm, do których beton nie ma przyczepności, pozwala nie tylko zapobiec wypływaniu z form zaczynu cementowego, co powoduje obniżenie wytrzymałości betonu, ale umożliwia uzyskiwanie gładkich powierzchni po rozdeskowaniu i zwiększa wielokrotność użycia deskowań. Gładkie powierzchnie elementów pozwalają z kolei eliminować tynkowanie, a niekiedy nawet i roboty malarskie.
Do wykładania form o skomplikowanych kształtach mogą być wykorzystywane również i folie twarde PCW, którym można nadawać dowolny kształt po podgrzaniu do ok. 100°C.
Folie polietylenowe mają szerokie zastosowanie do okrywania materin- łów budowlanych przed opadami atmosferycznymi, podobnie jak i impregnowanych elementów drewnianych, sprzętu, podłóg przy prowadzeniu robót malarskich i w innych podobnych przypadkach.
W budownictwie wielkopłytowym istnieje konieczność zabezpieczania pomieszczeń przed wilgocią przenikającą do nich przez spoiny między płytami, ponieważ ze względu na znaczne ruchy termiczne poszczególnych elementów zaprawy murarskie w połączeniach ulegają pękaniu i stopniowo wykruszają się ze spoin.
Znacznie lepiej spełniają zadanie kity uszczelniające z tworzyw sztucznych, które nie wysychają i zachowują plastyczność w ciągu wielu lat. Kity takie wciska się na ogół w szczeliny za pomocą pistoletów ręcznych lub pneumatycznych.
Poziome spoiny mogą być zabezpieczane za pomocą folii z miękkiego PCW lub innej, naklejanej w sposób przypominający obróbkę gzymsów blachą z tą różnicą, że odpowiedni profil jest uformowany w grubości ścian.
Kształt przekrojów styków płyt wielkowymiarowych jest bardzo różny
Na rysunku 6-5 pokazano uszczelnienia płyt z zastosowaniem tworzyw sztucznych w postaci wałków ze spienionego PCW, folii oraz kitów trwale plastycznych, wytwarzanych z żywic syntetycznych. Rysunek 6-5a przedstawia jedno z rozwiązań polskich (PBU-62), rys. 6-5b - rozwiązanie duńskie, w którym charakterystyczny jest bardzo wysoki tzw. próg pokryty folią z tworzywa sztucznego. Rys. 6-5c ilustruje złącze płyt wielowarstwowych, z którego usunięto zbędny kanał dekompresyjny (występujący na rys. 6-5a) oraz zaprawę cementową ze spoiny od strony zewnętrznej, a na jej miejsce wprowadzono kit trwale plastyczny.
Najkorzystniejsza szerokość spoin zewnętrznych wynosi ok. 2 cm, a głębokość wypełnienia jej ldtem 3-P4 cm. Pozostałą część spoiny należy wypełniać tworzywem spienionym (miękki PCW, polistyren, miękki poliuretan), co zmniejsza zużycie kitu. Pożądane jest górny zewnętrzny brzeg płyty, łącznie z utworzonym na nim progiem, powlekać (jeszcze przed montażem płyt) warstwą żywicy epoksydowej lub poliestrowej (tańsza), co zapobiega zawilgoceniu płyt na całej długości spoin poziomych. Styki każdych dwu płyt sąsiednich można pokryć samą powłoką wzmocnioną przędzą szklaną (najlepiej paskiem tkaniny z włókien szklanych).