Pokrycia powłokowe

Powłoki stanowiące samodzielne pokrycia dachowe powinny odznaczać się dobrą przyczepnością do podkładu, wytrzymałością na rozciąganie przy znacznej ciągliwości, odpornością na czynniki atmosferyczne i dużą trwałością.

Spośród materiałów tego rodzaju wyróżnia się przede wszystkim poli- chloropren (neopren) stosowany z dodatkiem wypełniaczy i pigmentów na wielu poważnych obiektach za granicą. Masa nakładana jest na podkłady żelbetowe warstwą l-k3 mm. Stanowi ona dobry materiał zwłaszcza do krycia powierzchni wielokrzywiznowych. Do wzmacniania powłoki stosuje się taśmy samoklejące na wszystkich spoinach, przy rynnach, korytach itp.

Do krycia dachów żelbetowych może być stosowana, oprócz neoprenu, powłoka z żywicy poliestrowej i epoksydowej. Oba rodzaje powłok wykonuje się ze wzmocnieniem ich wkładką z welonu lub tkaniny z włókien szklanych - w przypadku krycia dachów monolitycznych albo bez wzmocnienia taką wkładką - przy kryciu dachów z prefabrykowanych płyt falistych lub fałdowanych (małe powierzchnie prefabrykatów).

Wkładki z włókien szklanych mają na celu przeciwdziałanie rysom skurczowym. Powłoki z wymienionych żywic mogą być bezbarwne lub zabarwione dodatkiem pigmentów o sprawdzonej odporności na działanie światła. Przy stosowaniu płyt prefabrykowanych falistych lub fałdowanych konieczne jest uszczelnienie złączy kitem trwale plastycznym.

Przygotowanie masy do wykonania powłoki odbywa się na placu budowy i polega na zmieszaniu odważonych ilości składników i naniesieniu gotowej masy na czysty i suchy podkład za pomocą pędzli lub wałków malarskich (futrzanych). Grubość każdej warstwy w powłoce wynosi 0,1-0,3 mm. Ogólna grubość powłoki wynosi 0,5-l,0 mm (maximum) (rys. 5-33). Każdy podkład cementowy powinien być uprzednio zafluato- wany.