Formy do betonu cz. III

Tworzywa sztuczne w budownictwie elementów konstrukcyjnych przy naprawach, wymianach elementów uszkodzonych itp. Klej epoksydowy został np. użyty do łączenia nośnych elementów żelbetowych przy odbudowie katedry w Coventry (rys. 4-107).

W Polsce prace nad zastosowaniem żywic epoksydowych z wypełniaczem cementowym zapoczątkowano w kolejnictwie, próby miały na celu połączenie stalowych elementów toru z betonem.

Następnie rozszerzono zakres stosowania kleju epoksydowego na roboty budowlane. Na przykład przy budowie dworca Śródmieście w Warszawie podwieszono do stropu izolację przeciwdźwiękową oraz część instalacji oświetleniowej za pomocą stalowych prętów 0 40 mm wklejonych w otwory o głębokości zaledwie 80 mm (zamiast osadzenia tych prętów na zaprawie cementowej w otworach o głębokości 400 mm). Do obliczeń przyjęto minimalną wytrzymałość na ścinanie 40 kG/cm2, na podstawie badań laboratoryjnych oraz stwierdzenia, że próbnie wklejony pręt na głębokości 60 mm wytrzymał trwałe obciążenie statyczne 1800 kG.

W ostatnim okresie zastosowano kleje poliestrowe (na bazie żywicy Po- limal 100) do zabezpieczenia stali sprężającej belek kablobetonowych w hali przemysłowej o konstrukcji prototypowej, oraz do zabezpieczenia stali sprężającej obudowę silosu o średnicy 15 m i wysokości 20 m, a ponadto w celu wzmocnienia dźwigarów kablobetonowych przez przyklejenie zbrojenia.

Przewiduje się zaprawy poliestrowe o wytrzymałości na rozciąganie 200 kG/cm2 w stykach dźwigarów kablobetonowych KBO-18, co umożliwi wymiarowanie ich na przekrój nieosłabiony, dzięki czemu można zaoszczędzić ok. 10°/o stali. Prócz tego sprężanie po upływie ld-2 godzin po sklejeniu pozwoli na większą wydajność przy produkcji dźwigarów.

Ponadto wykonano poligonowe próby klejenia elementów gazobetono- wych za pomocą kleju kauczukowego na surowcach krajowych. Największym obiektem doświadczalnym byl 11-kondygnacjowy budynek w Warszawie, wykonany w latach 1962-63. W budynku tym - o konstrukcyjnym układzie poprzecznym - zewnętrzne ściany samonośne oraz nośne ściany szczytowe wykonano jako dwuwarstwowe, przy czym warstwę wewnętrzną - z betonu zwykłego, warstwę zewnętrzną zaś - z dyli gazobetonowych o długości 2,80, szerokości 60 i grubości 15 cm. Klej zastosowano w szlifowanych spoinach pionowych. Grubość spoiny wynosiła 2-ż-3 mm. Uzyskanie cienkich spoin klejonych zamiast spoin wypełnionych zaprawą wyeliminowało zawilgocenie spoin i przenikanie wilgoci w głąb muru oraz powstawanie mostków cieplnych.

Za pomocą kleju kauczukowego połączono również dyle gazobetonowe w ścianach konstrukcyjnych kilku budynków jednorodzinnych. Po dwuletniej eksploatacji stwierdzono jednak, że klej w spoinach stracił w dużym stopniu pierwotną elastyczność.