Beton modyfikowany

Zawartość polimerów w zaprawie lub betonie w stosunku do zawartości cementu wynosi 24-20%, przy czym górna granica dotyczy zapraw lub betonów o małej wytrzymałości.

Dodatek polimerów wpływa wydatnie na zwiększenie wytrzymałości na rozciąganie, natomiast wytrzymałość na ściskanie wykazuje pewien spadek (o 10-i-13%). Skurcz zaprawy lub betonu z dodatkiem polimeru jest w przybliżeniu dwukrotnie większy niż zapraw i betonów bez dodatków. Współczynnik sprężystości betonu modyfikowanego przy niskiej zawartości polimeru (do ok. 5 %) nie różni się od współczynnika sprężystości betonu zwykłego, natomiast przy zwiększaniu dodatku sprężystość betonu modyfikowanego spada.

Beton modyfikowany dobrze się łączy z betonem zwykłym. Ze względu na wymienione właściwości betonów modyfikowanych nie można przewidywać ich szerszego zastosowania do celów konstrukcyjnych, natomiast stosuje się je głównie do napraw uszkodzonych elementów nośnych.

Modyfikowane zaprawy i betony rozpowszechnione są w robotach wykończeniowych i drogownictwie. Odporność niektórych tworzyw sztucznych na agresję chemiczną umożliwia ich zastosowanie do budowy przewodów wyciągowych i kominów przemysłowych. Początkowo ograniczano się do wykonywania okładzin chemoodpornych kominów żelbetowych, np. z płyt z polietylenu niskociśnieniowego, z polipropylenu lub z twardego polichlorku winylu.

Ponadto ochronne powłoki lub wykładziny z PCW stosuje się do zabezpieczenia przed wpływami chemicznymi kominów stalowych, lecz takie rozwiązanie nie chroni w pełni stali przed korozją chemiczną.