Kleje mocznikowe

Kleje mocznikowe produkowane są u nas w kilku gatunkach (tabl. 3-16) i stosowane głównie w meblarstwie oraz do produkcji płyt paździerzowych i wiórowych. Kleje te charakteryzują się dobrą wytrzymałością spoiny i odpornością na wilgoć (sklejka wodoodporna), pleśń i bakterie oraz brakiem naprężeń. Do utwardzenia klejów mocznikowych stosuje się różne utwardzacze, a mianowicie:

- a) do klejenia na gorąco - silne kwasy, mieszaniny soli amonowych, mocznika oraz amoniaku np. utwardzacz MG to mieszanina mocznika z salmiakiem, a utwardzacz KW - mieszanina mocznika, salmiaku i wody amoniakalnej,

- b) do klejenia na zimno - kwasy organiczne, jak np. szczawiowy, mrówkowy i salmiak (utwardzacz MZ).

Przy klejeniu stosuje się tzw. zagęszczacze (przeważnie mąkę żytnią lub ziemniaczaną) lub spienianie objętościowe (rys. 3-35), tzn. mieszanie z minimalnym dodatkiem środka spieniającego. Klej może być nakładany ręcznie lub maszynowo (rys. 3-36).

Do prawidłowego sklejania potrzebne jest ciśnienie w granicach 5-f 18 kG/em2. Ogrzewanie w czasie utwardzania przyspiesza ten proces i zapewnia lepszą wytrzymałość. Stosuje się ogrzewanie parą i elektryczne, a najszybsze jest ogrzewanie prądami wielkiej częstotliwości (najnowocześniejsze). Zastosowanie tego sposobu ogrzewania jest wprawdzie ograniczone i dość kosztowne, ale przy seryjnej produkcji daje bardzo duże wydajności. Ostatnio opracowano szereg metod zastosowania prądów wielkiej częstotliwości, dostosowanych do potrzeb i wymagań.

Kleje mocznikowe w roztworach mają ograniczoną żywotność (ok. 3 miesięcy). Znacznie lepszą stabilność mają kleje mocznikowe suche (w proszku), które rozpuszcza się w wodzie przed zastosowaniem.