Środki barwiące do tworzyw sztucznych muszą odpowiadać wysokim wymaganiom. Z całej więc olbrzymiej liczby tych produktów, jakie mamy dziś do dyspozycji, tylko stosunkowo niewiele może znaleźć zastosowanie do barwienia tworzyw sztucznych. Wymagania te można ująć w następujących punktach:
- 1. Dobra odporność termiczna (w znacznie wyższych temperaturach niż temperatura przerobu tworzywa).
- 2. Zdolność intensywnego barwienia oraz duża i trwała odporność na działanie światła.
Biel tytanowa (dwutlenek tytanu) doskonale i bardzo intensywnie barwi wszystkie tworzywa sztuczne oraz odpowiada wszystkim wyżej wymienionym wymaganiom, może więc służyć jako podkład do większości kompozycji barwnych, ale nie przezroczystych.
Wśród zmiękczaczy podstawowych największe znaczenie mają ftalany, fosforany i adypiniany. Ftalany są najliczniejszą i szeroko stosowaną grupą zmiękczaczy jest ich ok. 50, ale w tabl. 1-7 przedstawiono tylko kilka najważniejszych. Są one łatwopalne.
Zmiękczacze tworzyw sztucznych muszą być jak najmniej lotne w podwyższonych temperaturach, gdyż w takich warunkach przerabia się je z tworzywami sztucznymi. Muszą one łączyć się dobrze i trwale z poszczególnymi tworzywami, z innymi zmiękczaczami, pigmentami, stabilizatorami oraz nie wykazywać tendencji do wypacania lub migracji na zewnątrz muszą posiadać przy tym dobre własności żelujące. Oprócz tego powinny odznaczać się innymi własnościami, których mogą nie posiadać wszystkie zmiękczacze.
Te tworzywa sztuczne, które w czystej postaci są twarde i kruche, można zmiękczyć przez odpowiedni dodatek zmiękczaczy. W zależności od ich rodzaju i ilości otrzymuje się produkty o różnym stopniu twardości i sprężystości, w krańcowym przypadku podobne do gumy. Stopień zmiękczenia zależy również od rodzaju tworzywa sztucznego, a raczej od różnego wpływu danego zmiękczacza na poszczególne żywice. Z tych względów właściwy dobór zmiękczaczy ma istotne znaczenie.
Propionian celulozy posiada podobne własności, a nie posiada zapachu masła, charakterystycznego dla octanomaślanu celulozy. Inne estry i etery celulozowe mają już mniejsze znaczenie. Kleje na bazie karboksymetylocelulozy i metylocelulozy są stosowane do malowania wnętrz farbami oraz klejenia tapet. Jedno z najstarszych tworzyw sztucznych - celuloid - jest łatwopalne i mimo efektownego wyglądu nie znajduje szerszego zastosowania w budownictwie.
Tworzywa sztuczne z modyfikowanych tworzyw naturalnych organicznych znane są już od dawna. Największe znaczenie mają octan i octanomaślan celulozy, które znajdują zastosowanie jako płyty i folie (przeważnie przezroczyste), kształtki wtryskowe, rury oraz jako proszki do powlekania (metodą fluidyzacyjną oraz natryskową). Mniejsze znaczenie mają lakiery acetylocelulozowe. Tworzywa te charakteryzują się dobrymi własnościami mechanicznymi (udarnością) i optycznymi.
Poliuretany powstają w wyniku reakcji poliaddycji izocyjanianu i poliestru lub polieteru. Reakcję tę prowadzi się często u przetwórcy np. bezpośrednio na budowie. Stanowi to zaletę poliuretanów, które znajdują zastosowanie głównie jako żywice spienione [62] i doskonałe lakiery powłokowe oraz jako masy bezrozpuszczalnikowe do wykładzin chemoodpornych o doskonałej odporności na ścieranie i działanie czynników chemicznych.
Żywice epoksydowe są utwardzalne podobnie jak żywice poliestrowe, tzn. za pomocą utwardzaczy na zimno lub gorąco, i odznaczają się dobrymi własnościami fizycznymi oraz doskonałą chemoodpornością, jednak są drogie, co niestety ogranicza ich zastosowanie w szerokiej skali w budownictwie. W przeciwieństwie do żywic poliestrowych mają one bardzo mały skurcz wskutek utwardzania i0,5-l°/o) oraz doskonalą przyczepność do metali, kamieni, ceramiki itp.
Polioctan winylu. Tworzywo to ma zastosowanie do produkcji farb emulsyjnych, mas szpachlowych do podłóg i ścian („płynnych tapet”) oraz do wyrobu klejów i spoiw do podłóg, ścian itp. Ze względu na dość niską cenę i łatwość zastosowania do wymienionych celów, polioctan winylu osiągnął duże znaczenie w budownictwie.