Polistyren porowaty (spieniony)

Istnieje szereg metod produkcji polistyrenu spienionego, jednak obecnie praktyczne znaczenie ma jedna, według której w czasie polimeryzacji polistyrenu wprowadza się środek porotwórczy (najczęściej nisko- wrzące ciecze w rodzaju eteru naftowego a jeszcze lepiej pentanu). Otrzymany w ten sposób w granulkach lub perełkach produkt występuje pod nazwą Styropian (krajowy) lub Styropor (produkt NRF). Granulki te silnie pęcznieją w temperaturze 80- 120°C oraz mają zdolność do sklejania się w zamkniętych formach pod wpływem wewnętrznego ciśnienia w środowisku pary wodnej. Własności te umożliwiają łatwe formowanie z granulek styropianu płyt i kształtek o dość dużych rozmiarach, bez potrzeby stosowania kosztownych urządzeń, W tych warunkach główne zagadnienie produkcyjne sprowadza się w zasadzie do budowy odpowiednich form i dalszej obróbki (cięcia, klejenia, powlekania itp.). Istnieje przy tym możliwość dość dokładnego regulowania ciężaru objętościowego produkowanych płyt i kształtek w granicach od 10 do 30 kG/m3 przy zastosowaniu wstępnego spieniania [5, 75],

Najpierw przeprowadza się spienianie wstępne w parze lub wodzie w temperaturze 90-Pl00°C, przy czym temperatura i czas spieniania ma zasadniczy wpływ na ciężar objętościowy kształtek. Następnie sezonuje się (suszy) spienione wstępnie granulki i spienia w formach za pomocą pary o ciśnieniu do 1,5 at n. Zasadę budowy form (matryc) pokazano na rys. 2-32.

Bloki tnie się na cieńsze płyty najczęściej za pomocą drutów oporowych (chromonikielinowych) o średnicy 0,3-h0,5 mm lub mechanicznie (rys. 2-33). Metoda elektrotermiczna cięcia bloków za pomocą drutów oporo- wych ma tę przewagę, że w jednej operacji przecina się od razu cały blok na szereg płyt do 2 mm grubości. Poza tym nie powstają przy tym trociny ani inne odpady, a powierzchnie przecięcia styropianu są gładkie z zamkniętymi porami wskutek zatopienia, co ma wpływ na ich wygląd i wodoszczelność [75],