Izolacja szczelin dylatacyjnych cz. II

Przy umieszczaniu taśm dylatacyjnych w przegrodach poziomych najpierw zabetonowuje się połowę taśmy znajdującą się z jednej strony szczeliny, po stężeniu betonu odejmuje się odeskowanie spod taśmy zastępując je odpowiedniej grubości płytami, np. tekturą azbestową lub sznurem azbestowym, po czym betonuje się część konstrukcji po drugiej stronie szczeliny. Po częściowym stężeniu betonu usuwa się deskowanie znad taśmy, a po wyschnięciu betonu gruntuje się ścianki szczeliny roztworem podwyższającym przyczepność do nich kitu i całkowicie wypełnia się szczeliny kitem uszczelniającym (rys. 6-18).

W cienkich przegrodach pionowych może być stosowany taki sam sposób, przy grubych (np. w zaporach) - zabetonowuje się taśmę dylatacyjną stopniowo w miarę podnoszenia poziomu betonowania.

W przegrodach, izolowanych folią przyklejoną do ich powierzchni, stosuje się takie przykrycia szczelin dylatacyjnych, które umożliwiają zachowanie ciągłości izolacji przy zmianach dokonujących się w styku sąsiadujących ze sobą części konstrukcji.

Taśmy dylatacyjne z tworzyw sztucznych można łatwo łączyć w dłuższe odcinki wzdłuż linii prostej lub pod kątem, wsuwając między równo ucięte końce taśmy płaską końcówkę metalową elektrycznej kolby do lutowania lub nawet nagrzany do ok. 130°C nóż, a następnie szybko dociskając do siebie zmiękczone końce. Przygotowanie połączeń kątowych może być w pewniejszy i bardziej precyzyjny sposób wykonane w warsztacie. Prefabrykowane złącza (rys. 6-19) są na budowie łączone z prostymi odcinkami taśmy dylatacyjnej. Przy wyborze sposobu zabezpieczenia szczelin - szerokość taśmy i cały jej profil uzależnia się od ciśnienia wody, które taśma ma przenieść.