Kleje rezorcynowo-formaJdehydowe

Kleje rezorcynowo-formaldehydowe (w Polsce nie produkowane) umożliwiają klejenie drewna, korka, azbestu, kamionki, porcelany, azbestocementu itp., przy czym spoiny są trwalsze i mocniejsze niż przy klejach mocznikowych lub fenolowych. Na przykład klej Aerodux 185 utwardzony utwardzaczem HRP 150 lub HRP 155 (prod. Ciba) odpowiada wymaganiom normy angielskiej BS 1203:1954/WBP, 1204:1956/WBP (GF i CG), tzn. spoina po 72 godzinach gotowania w wodzie ma wytrzymałość na ścinanie co najmniej 105 kG/cm3. Oprócz tego jest odporna na działanie kwasów, słabych alkaliów, różnych rozpuszczalników oraz czynników atmosferycznych, nadaje się więc szczególnie do klejenia konstrukcji drewnianych.

Kleje polioctanowe, poliwinylowo-butyralowe, superchlorowinylo- we i kauczukowo-latcksowe. Są to przeważnie emulsje wodne polioctanu winylu, z dodatkiem zmiękczaczy, roztworów żywic syntetycznych w rozpuszczalnikach organicznych i napełniaczy. Służą one do przyklejania wykładzin podłogowych z polichlorku winylu jak również klepki drewnianej do podłoża betonowego, do łączenia folii aluminiowej z tekturą itp. Produkuje się już u nas kilka rodzajów tego kleju, a ich charakterystyczne dane są zebrane w tabl. 3-17. W tablicy tej podano również właściwości klejów poliwinylo- wo-butyralowych, różnych klejów do twardego i zmiękczonego polichlorku winylu oraz kleju kauczukowo-lateksowego, stosowanego do przyklejania wykładzin z PCW (twardych płyt) w mieszaninie z cementem. Klej ten ma gorsze własności, ale jest tani, może więc być stosowany, gdy nie przewiduje się wysokich wymagań.